چی شده؟! کلافه و ناراحت به نظر می رسی، انگشت به دندون می گزی و آه حسرت می کشی؟!
نکنه دوباره از شیطون رودست خوردی؟ فریبت داده و تو رو به خطا و گناه انداخته، حالاهم پشیمونی، شرم و حسرت مثل خوره به جونت افتاده و از دست خودت و اراده ی ضعیف و کم ظرفیتیت عصبانی هستی.
خیلی دلت می خواست یک بار هم که شده به موقع موتجه می شدی و گول شیطون رو نمی خوردی. اصلا کاش می تونستی تو هم متقابلا یه ضربه ای به ابلیس بزنی، مشتی به دهانش بکوبی و یا یه چنگی به صورتش. اونوقت چقدر دلت خنک می شد، یکمی آروم می شدی.
اما مگه این ممکنه؟ این دشمن موذی و خبیثی که نمی شه دیدش رو مگه می شه بهش آسیبی رسوند؟
اما من الان می خوام بهت بگم این اصلا غیر ممکن نیست، واقعا میشه به ابلیس صدمه زد و ازش انتقام گرفت، تلافی وسوسه ها و فریب هاش رو درآورد و حسابی اونو سر جاش نشوند.
من یه حدیث از امام صادق علیه السلام دیدم که سفارش کرده بودند تا می تونید به دوستان من نیکی کنید چرا که هیچ مؤمنی به مؤمن دیگه احسان و یاری نمی کنه مگر این که صورت ابلیس رو خراشیده و به دلش زخم می زنه.(کافی/ج۲/ص۲۰۷)
حالا در نظر بگیرید که این نیکی و احسان شما در حق دشمن اصلی ابلیس یعنی امام زمان علیه السلام صورت بگیره یعنی همان کسی که شیطون درباره اش قسم خورده که مردم رو از مسیرش منحرف کنه و اجازه فرمان برداریش رو به کسی نده.
و دشمنی ابلیس با ما هم در حقیقت به خاطر وابستگی و ارتباطمون با آن حضرت و پیوند ولایتی هست که با ایشون داریم و اگر تعلق قلبی و فرمانبرداری از او نداشتیم شیطون هم با ما کاری نداشت و این وابستگی ما با مولاست که داغی شده بر قلب ابلیس. با این حساب احسان و نیکی ما در قبال مولا صورت های خیلی متنوعی می تونه پیدا کنه، اما پیش از اون باید اول نیت هامون رو خالص کنیم. یعنی به خدای خودمون بگیم که به خاطر رضای او و اطاعت از خلیفه و نماینده اش به انجام این کار اقدام می کنیم چرا که بدون این نیت هیچ عملی صورت واقعیت به خودش نمی گیره و پوچ و بی اثر می شه، به علاوه هرقدر اخلاص بیشتر باشه عمل هم با ارزش تر می شه.
بعد از نیت حداقل به دو صورت می تونیم نسبت به مولا و پدر مهربون خودمون احسان کنیم.
شکل اول: می دونیم که اون حضرت به مؤمنین و شیعیان خودشون علاقه ی زیادی دارن و از شاد شدن اون ها دلشاد می شن. پس ما می تونیم به نیت شاد کردن حضرت و از طرف اون بزرگوار به این مؤمنین نیکی کنیم.
شکل دوم: که خیلی هم مهمه دعا کردن ماست برای ظهور آن بزرگوار. این کار ما در حقیقت نوعی قدم برداشتن در مسیر خرسندی امام و برترین احسان به حضرت به شمار می آید.
وقتی با دعای ما موانع فرج برطرف شده و به زمان ظهور نزدیک بشیم، هم و غم از دل مولا برداشته شده و مسرور می شوند، در همون لحظه خراشی ژرف در صورت ابلیس و خنجری عمیق در قلبش فرو خواهد رفت و شیون و ضجه ی او را می شه تصور کرد.
پس بیایید این فرصت بی نظیر رو از دست ندیم، با دعاها و صلوات های خالصانه و نیز دستگیری از مؤمنین، هم باعث تعجیل در فرج بشیم و هم یک خراش حسابی در صورت دشمنمون وارد کنیم.
(برگرفته از مکیال/ج۱/فصل۵۵)
بدانید و آگاه باشید چنانچه پیروی شیطان نمودید مثل آن است که او را پرستش کرده اید.پیامبر اکرم (ص)
خطابه ی غدیر